Poezja II

Niedopowiedzenie

byłam

murem

wysokim ceglanym

trwałam w uścisku

ciężkiego podłoża

i błahego nieba

a ty

byłeś bluszczem

cydrową zielenią

oplatałeś mnie

życiem

prawdziwym

a nie ściśniętym

przypartym do muru

łzawiącym trwaniem

delikatnie zapuszczałeś korzenie

rozwijałeś pędy

ja erodowałam

jednak pozostało

oczywiste

niedopowiedzenie

- skała nie może

stać się rośliną

a roślina skałą

takie są

bolesne prawidła

życia

kompulsywnie skomplikowane

jak

długie palce bluszczu

Minimalizm

1.

mogę nie mieć szafy

ubrania

trzymać

w pudle

albo

na sobie

mogę nie mieć biurka

zrzucić rzeczy

na podłogę

niżej nie spadną

mogę nie mieć lampy

pracować tylko za dnia

najlepiej

latem

ale

nie mogę nie mieć

mózgu

nie mogę nie mieć

serca

- choć to takie

nieporęczne

2.

ściany szare

podłoga ciemna

nawet Malewicz

jest zbędny

postać na tle okna

bieleje coraz bardziej

tworzy śnieżną ramę

dla swojego wnętrza

zamyka się w niej

kurczy dusi

staje się tłem

białym tłem

wreszcie pasuje

do ścian podłogi

lecz nie do siebie

Wybór

można

między nawiasem torów

iść bez końca

z daleka

obserwować

bryłę klifu

kartonowo puste

miasta

bezwymiarową

ścianę morza

by się ukształtować

wypaść z utartych kolein

trzeba mieć odwagę

bo można

dojść do celu

przezroczystym

i nie zostawić

nawet cienia

na przebytej drodze

Pełnia

na plaży

szerokiej białej

unosiły się jaskrawe

parasole

a na granicy

dwóch światów

morza i lądu

powstawał mój zamek

przy każdym

ruchu fal

od nowa

okienka wieżyczki mury

obiektywnie

zabawa w syzyfa

lepiej wbić w piasek

mandarynkowy parasol

po co ten idealizm zapytasz

by dotknąć poczuć przeżyć

znaleźć realizm

życia

Słowa

były

jak kamienie

małe duże

okrągłe cierniste

czasem

rzucaliśmy je

tak od niechcenia

bardziej niedbale

niż morze

rodzące bursztyn

czasem

z precyzją układaliśmy

jeden na drugim

byliśmy tacy ostrożni

nie chcieliśmy

wieży babel

byliśmy tacy ostrożni

a przecież mogliśmy

się nimi ukamienować

od słów

których było więcej

niż ziaren na plaży

rozpoczęło się coś

trwalszego piękniejszego

niż diament

Klamka

znajduje się w drzwiach

pomalowanych białą farbą

która trochę schodzi

ciemnobrązowa nieduża

pod nią otwór

bez klucza

okaleczona

od ciągłego dotyku

przesmyk

spinający dwa światy

zbyt często rozrywane

trzaśnięciem drzwi