Poezja III

dorosłość

ktoś powie

idź

powoli

pewnym krokiem

drogą najszerszą

dokładnie ubitą

przygotuj się dobrze

weź wygodne buty

coś na deszcz

pamiętaj

nie rozmawiaj

z nieznajomymi

nie trać szlaku z oczu

po co ci

wąchać rosę

o wschodzie słońca

chodzić boso po trawie

obserwować motyla

skrytego w dłoni

po nic

bo nie wszystko musi

mieć cel

albo może staje się

celowe

dopiero z czasem

dlatego

chcę

poranić sobie stopy

skacząc po kamieniach

na pustej plaży

takiej chcę dorosłości

niewytyczonej

nieoczywistej

takiej

mojej

uczucia

nie mów mi

o racjonalności

i tak nie uwierzę

najbardziej

boli pustka

a przecież jej nie ma

najbardziej

boli przeszłość

a przecież przeminęła

najbardziej

boli bliskość

choć była jak ciepły deszcz

i wspomnienia

które są jak

uchylone wciąż drzwi

przez które przejść

nie można

nie mów mi

o racjonalności uczuć

i tak nie uwierzę

samotność

kiedyś danse macabre

dziś taniec z samotnością

paradoks

bo taniec wymaga bliskości

ale przecież

samotność jest ciągłym

doświadczaniem siebie

bez upiększeń

jest ciągłą obecnością

samego siebie

obnażonego z tego

kim się jest dla innych

jest momentem zbliżenia

do tego

co może latami

było podskórnym lękiem

jest krzykiem

którego nikt nie słyszy

bo krzyczysz w świecie

gdzie jesteś jedyną istotą

taniec

wymaga nauki kroków

chyba że

jest spontaniczny

i niech taka pozostanie samotność

budząca się niespodziewanie

wywołująca najgłębsze przeżycia

odchodząca w znanym tylko sobie czasie

boję się tylko

samotności wyuczonej

permanentnego stanu

pogodzenia z niepogardzanym

stania się formą

która trzyma pustkę

wydrążoną z uczuć masą

wmawiającą sobie

że wszystko jest w porządku

dojrzałość

na początku

kiedy idziesz

przez lekko zieleniący się las

domagasz się wyraźnych

śladów obok siebie

chcesz ich szukać

być znajdywanym

znów się gubić

i wracać

potem

zaczynasz marzyć

leżysz wśród kwiatów

oplatają cię

nie tylko promienie słońca

ale też

znajome dłonie

jest tak gorąco

że tracisz przytomność

i budzisz się

powoli

ze świadomością

minionego lata

którego nie było

z zapachem kwiatów

które nigdy nie zakwitły

ale nie myśl

że nie było warto

uczucia poważnieją

chcą dawać

nie brać

mogą przytulać

bez dotyku

patrzeć

bez zawstydzenia

mówić

bez słów

być

tak łagodnie

jakby bez obecności

psalm

przecież jesteś

gdy nastaje dzień

a ja powoli wyciągam dłoń

by poczuć każdy

budzący się nerw

- ożywczy pęd mojego ciała

jesteś

gdy nieśmiało się zielenię

gdy wytrwale dojrzewam

gdy owocuję

- choć często tak marnie

jesteś nawet

gdy usycham

oraz gdy gniję

- z własnej głupoty

zamiast porzucić

pielęgnujesz wtedy

ten najmniejszy zielony pęd

który pozostał

nie można

uchwycić powietrza

wody światła

ani zrozumieć ich istnienia

naiwnością są więc

próby zdefiniowania Ciebie

dlatego

po prostu

pozostań ze mną

otaczaj mnie jak powietrze

nawilżaj jak krople deszczu

przytul jak promienie słońca

Ty

który byłeś

który jesteś

który przychodzisz

do mnie

gdy zapada noc

i nastaje dzień

modlitwa

biała

zdaje się że krucha

oblana gorącym woskiem

który miarowo

wydostaje się spod niknącego

w płomieniu knota

jaśnieje pośród mroku

odbija rudawe cegły

opasające centrum ciszy

próbuję zbliżyć się do niej

- świecy na drewnianym kandelabrze

ona trwa niewzruszona

ja przychodzę i znikam

zginam kolana

i pozwalam trwać

miłości płomienia

- zbyt rzadko

podobno

tylko zwierzęta uciekają przed ogniem

więc wracam

z nadzieją na zacumowanie

pragnienie

marzę

by ta pościel

była taka jak kiedyś

niewinna jak dziecko

które się nią okryło

by jej miękkość

przypominała tylko

lekką kołysankę

a nie szept

by jej ciepło

było kłębkiem piór

a nie myśli

by jej zapach był bezwonny

a nie tak intensywnie

cielesny

marzę o tym

by ta pościel

dała mi bezpieczeństwo

tak jak kiedyś

gdy

szukanie uderzeń

drugiego serca

obok

nad

pod sobą

było absurdem

a nie

wypalającą

potrzebą

wyznanie

mówiłeś

że mam delikatne dłonie

może to prawda

cały czas

dźwigam

ciebie

i mnie

bezdotykowo

sterylnie

wiem

że muszę przestrzegać

procedur

zbytnie zbliżenie

jest

zabronione

skutkowałoby

zarażeniem

całego organizmu

wiem

to niemożliwe

żebyś spracował moje dłonie

uczynił je szorstkimi

żebyś codziennie liczył

moje wszystkie palce

rzeźbił linię życia

ale

nie wiem

czy wiesz

jak

trudno jest doświadczać tak mocno

nie mogąc doświadczyć

do końca

zaufanie

powoli

podążam suwakiem w dół

odsłaniam

ostre przemyślenia łopatek

krągłości myśli

bladość codzienności

taka bezbronna prawdziwość

często nieapetyczna

w tym momencie

nawet lustro odwraca wzrok

ale nie ty

gdy podchodzisz do mnie cicho

i okrywasz ciepłym pledem

a ja nieudolnie staram się

uczynić to samo

można współistnieć

odrębnie

być ciągłym oderwaniem

nie samemu

to takie piękne

powiedz mi

czym sobie zasłużyłam

na twoje zaufanie

że chcesz zapiąć ten suwak

zasłonić moje posiniaczone plecy

wyjaśnij mi

jeśli da się wyjaśnić

najgłębsze piękno

tej prostej sytuacji

przyjaźń

- połóż się obok

delikatnie

pocieraj moje skronie

opuszkami palców

potem przypomnij mi

że mam usta

które pragną bliskości

ale nie twojej

nie zostawiaj mnie samego

- nie zostawię

choć to trudne

być tylko

lub aż

obok

kiedy odsłaniasz się

cały

przede mną

lecz

nie

dla mnie